Czarny, to dla mnie kolor przeklęty .Czarne są myśli, czarna jest noc i czarny, pozornie nijaki ze mnie pies.

Nadzieja umiera ostatnia, ale we mnie już nie ma nadziei, bo ona odchodzi ,tak jak odchodzą ludzie, którzy zatrzymują się przy kratach mojego boksu, wyciągając do mnie dłoń a później mnie opuszczają. Kocham ich, kocham każdą cząstką swojego ciała, ale to zbyt mało. Wybierają innych: małych, kudłatych, bo ci zajmą w domu mniej miejsca, mniej zjedzą. Po co im jestem potrzebna : czarna i nijaka Grażynka?

Czy to prawda, że ludzie bawią się i przytulają swoje psy? Czy to realne i prawdziwe, że można iść na spacer i bawić się piłeczką?? Czy to prawda, że psia miska może być zawsze pełna?? Gdzieś na dnie mojego serca tli się jeszcze nadzieja, bo jeśli to wszystko prawda, to może ktoś w końcu mnie pokocha, może nie odwróci się plecami i wyciągnie mnie zza krat ofiarując MIŁOŚĆ i DOM ? Może warto czekać?

Może Ty mnie dostrzeżesz? Może to Ty przerwiesz tą złą passę?? Zima i mróz to dzisiaj moi potężni wrogowie i znikąd nie widać ratunku.

Mam tylko sześć lat, jestem zaszczepiona, odrobaczona i po sterylizacji. Proszę Cię o miejsce w Twoim sercu, Twoim domu, przy Twoim łóżku. Jeśli patrzysz sercem, to mnie dostrzeżesz. Będę niecierpliwie czekać, bo może jednak czarne nie jest przeklęte??